«Η πολύ λαίμαργη μπουλντόζα που έφαγε όλα τα σπιτάκια και τα δέντρα».

Ζούσε μια φορά κι έναν καιρό στο μεγάλο το βουνό μια πολύ λαίμαργη μπουλντόζα. Αυτή η μπουλντόζα ήταν τόσο πολύ λαίμαργη, που μια μέρα αποφάσισε να φάει όλα τα μικρά σπιτάκια και τα δέντρα και να μην αφήσει ούτε φυλλαράκι! Έτσι λοιπόν?

Έφαγε όλα τα δέντρα,
όλα τα μικρά σπιτάκια
και του δάσους τα μικρά ζωάκια.
Λύκους, αλεπούδες και σκιουράκια
και τα νεογέννητα μικρά πουλάκια.
Αγριογούρανα, ελαφάκια,
αγριόγατες, φιδάκια,
αρκουδίτσες κι αρκουδάκια,
μπεκατσούλες, λαγουδάκια,
τις χελώνες τις μικρές
και τις μύγες τις πολλές.
ζαρκαδάκια τρυφερά
και του δάσους τα αγαθά.
Παπαρούνες, μαργαρίτες,
ανεμώνες, τουλίπες.
Χορταράκια και αγκάθια,
πέτρες, βράχους και βραχάκια.
Πηγούλες, λίμνες, ποταμάκια
και κελαρυστά ρυάκια.
Γέφυρες και γεφυράκια,
λόφους και υψωματάκια.
Κι έμεινε μεμιάς
στη μέση μιας μεγάλης ερημιάς.
«Τα ?χαψα όλα – είπε – μία κι έξω,
ώρα τώρα να χωνέψω
τις κουκουβάγιες και τις νυχτερίδες,
τις πετρούλες τα λοφάκια,
τα κακόμοιρα  σαλιγκαράκια.
Είδε τότε να ?ρχονται από μακριά
μ? εργαλεία, κατσαβίδια και σφυριά
και τρυπάνια φοβερά
έξι εφτά μαστροχαλαστήδες!
«Αχ! ? σκέφτηκε ? τι συμφορά!
Έρχονται να με διαλύσουν
να με κάνουν παλιοσίδερα,
βιδούλες και ροδέλες!
Τι τις ήθελα τις τρέλες;
Τι τρομάρα! Τι τρεμούλα!
Αχ μανούλα μου, γλυκιά μανούλα!»
Τι να κάνει τι;
Ούτε γκαράζ, ούτ? αποθήκη να κρυφτεί!
«Αχ! ? φώναξε ? τι φρίκη!
Έφαγα το δάσος και τους λόφους
που με έκρυβαν!
Δεν άφησα ούτε φύλλο.
Ήτανε μεγάλο κρίμα
να φάω και το τελευταίο κτήμα!
Δεν υπάρχει άλλη λύση!
Προτού με κάνουν βίδες,
παλιοσίδερα και λαμαρίνες
πρέπει αυτή η ερημιά
να «ξαναπλημμυρίσει»,
είπε η μπουλντόζα,
άνοιξε το  στόμα
και βγήκαν τα ζωάκια και τα δέντρα,
οι παπαρούνες και οι μαργαρίτες,
χορταράκια, αγκαθάκια,
πέτρες, βράχοι και βραχάκια.
Λόφοι, δρόμοι, γεφυράκια,
πηγές, λιμνούλες, ποταμάκια.
Έκανε η μπουλντόζα ένα μαρσάρισμα,
μες στα δάση χώθηκε/κρύφτηκε και σώθηκε!
Κι από τότε της κόπηκε η λαιμαργία
και τρώει τις πετρούλες μία μία!

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ 

Ο ξυλοκόπος και το δέντρο

Μια φορά ένας ξυλοκόπος πήγε στο δάσος για να κόψει ένα μικρό και όμορφο δέντρο για να το χρησιμοποιήσει ως χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αφού έψαξε αρκετή ώρα, βρήκε ένα πανέμορφο φουντωτό δεντράκι. κάθώς όμως πάει να το κόψει ακούει το δέντρο να του λέει:
-Σέ παρακαλώ μη με κόψεις. Είμαι πολύ μικρό ακόμα.
- Και γιατί να μη σε κόψω; Σε τι άλλο θα μπορούσες να μου χρησιμεύσεις εκτός από το να γίνεις ένα όμορφο χριστουγεννιάτικο δέντρο;
- Κι όμως σου προσφέρω πολλά που εσύ δεν τα γνωρίζεις. Σου προσφέρω οξυγόνο, δροσιά ξεκούραση.
- Συγγνώμη μα αυτά που μου λες δεν τα ήξερα. Σου υπόσχομαι πως δε θα ξαναέρθω στο δάσος να κόψω δέντρα και σου υπόσχομαί ότι από σήμερα θα είμαι ο πιο καλός φίλος σου.
Δημήτρης Τσούκαλας ? Σταύρος Μπίμπας

Οι ήρωες του δάσους

Καινούρια μέρα ξημερώνει στο μεγάλο δάσος. Πάλι όπως κάθε μέρα τα ίδια πράγματα. Όλα τα ζώα πάνε στις δουλειές τους και τα παιδιά στο σχολειό τους. Όμως σήμερα θα είναι πάλι μια ίδια μέρα όπως οι άλλες; Λίγο πιο μετά ο κύριος πίθηκος πηγαίνει στη δουλειά του. Ξαφνικά βλέπει μπροστά του τρία διαφορετικά πλάσματα που δεν ανήκουν στην κοινωνία των ζώων του δάσους. Είναι άνθρωποι και κρατούν στα χέρια τους κάτι μακριά σιδερένια πράγματα που βγάζουν φωτιά και σκοτώνουν. Μοιάζει τρομοκρατημένος. Καταλαβαίνει πως αυτοί δεν ήρθαν για καλό. Και καλά σκέφτηκε η κουκουβαγια γιατί την επόμενη μέρα όλοι στο δάσος είδαν τους τρεις ανθρώπους να έχουν σκοτώσει πέντε ζώα. Την αλεπού, το λύκο, την αρκούδα, το αγριογούρουνο  και το βασιλιά των πουλιών  τον  αιτό. Τα ζώα είναι λυπημένα και ζητούν εκδίκηση για τα πέντε αυτά ζώα και περισσότερο για το βασιλιά τους. Κάνουν συγκέντρωση και συζητούν πώς να τιμωρήσουν τους ανθρώπους.
- Να τους πούμε να μην ξανάρθουν στο δάσος, λέει ο σκαντζόχοιρος.
- Ανοησίες, της απαντάει η χελώνα. Δεν πρόκειται να μας ακούσουν.
- Την επόμενη φορά που θα έρθουν να τους τρομάξουμε. Έτσι θα φοβηθούν οι άλλοι άνθρωποι και δε θα ξαναέρθουν στο δάσος μας, είπε ο αδελφός της σκοτωμένης αρκούδας.
Έτσι κι έγινε. Μετά από δυο μέρες ήρθαν και πάλι οι τρεις άνθρωποι. Δεν είδαν τα ζώα που τους είχαν στήσει παγίδα και τους είχαν περικυκλώσει. Έτσι, μόλις η αρκούδα έδωσε το σύνθημα, όλα τα ζώα έπεσαν πάνω τους και τους τρόμαξαν.
Τρόμαξαν τόσο πολύ που έφυγαν τρέχοντας. Κι αν θέλετε να μάθετε, ακόμα τρέχουν.
Τα ζώα λοιπόν έσωσαν το δάσος, εκδικήθηκαν για τα πέντε αδικοχαμένα ζώα κι έγιναν?οι ήρωες του δάσους.
                                    

ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Η Πίτυς και ο Παν

Τα πανάρχαια χρόνια το πεύκο δεν ήταν δένδρο, αλλά μια αιθέρια, πεντάμορφη νύμφη του δάσους που λεγόταν Πίτυς. Η Πίτυς ερωτεύτηκε το Θεό Πάνα. Τον ακολούθησε από πηγή σε πηγή  και της τραγούδησε μαγευτικούς σκοπούς με τη φλογέρα του. Είχε όμως την κακή τύχη να την ερωτευτεί ο Βορέας, ο Θεός του βόρειου ανέμου, που την κυνήγησε για να την πάρει από τον Πάνα. Όταν αυτή του αντιστάθηκε, ο Βορέας οργίστηκε και προσπάθησε να την γκρεμίσει από έναν ψηλό βράχο. Εκείνη τη στιγμή φάνηκε ο Παν που την ευσπλαχνίστηκε  και πριν τη δει να τσακίζεται  τη μεταμόρφωσε σε πεύκο.
Οβίδιος
Πόπη Μακεδώνα

 ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ

1. Το δέντρο από τον καρπό γνωρίζεται.
2. Το δέντρο που ?χει τον καρπό όλο πετροβολιέται.
3. Βασιλικός κι αν μαραθεί τη μυρωδιά την έχει.
4. Αρραχτος κήπος, έρμα λάχανα.
5. Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει.
6. Στη γειτονιά τριαντάφυλλο και μες στο σπίτι αγκάθι.
7. Θέλει ν? ανθίσει το δεντράκι μα η πάχνη δεν τα? αφήνει.
8. Όταν πέσει το δέντρο, ο καθένας κόβει ξύλα.
9. Ο πλάτανος θέλει νερό κι η λεύκα θέλει αέρα.
10. Και το μικρότερο δέντρο έχει τον ισκιάκο του.
11. Σε ξένο χωράφι δρεπάνι μη βάζεις.
12. Ο λύκος από τα μετρημένα τρώει.

Βαγγέλης Γκοσδής

ΠΟΙΗΜΑ

Συμφωνία μ? ένα δένδρο
Ένα φίλο μου πιστό,
ένα δένδρο φουντωτό.
Συμφωνία του ?χω κάνει
με χαρτί και με μελάνι.
Να του δίνω εγώ νερό.
Να μου δίνει αυτό χορό.
Να παινεύω τα πουλιά του.
Να του λέω σ? αγαπώ.
Να μου δίνει τον καρπό.
Ν? αγκαλιάζω  τον κορμό του.
Να με λέει κι αδερφό του.
Και να ζήσουμε μαζί
όσο ζω κι όσο θα ζει.

                     Γιώργης Κρόκος
                     (Πόπη Μακεδώνα)