Ο
ΠΑΠΠΟΥΣ ΚΑΙ Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ
Είμαι
δυο φορές παιδί σας,
έτσι
λέει ο λαός,
και
γι’ αυτό και μ’ αγαπάτε
και
με θέλετε διαρκώς.
Η
γιαγιά και ο παππούς μου
της
ζωής είναι σοφοί,
κάθομαι
στην αγκαλιά τους
που
ν’ απ’ όλες πιο ζεστή.
Θέλω
εγώ να μεγαλώσω
και
χαρές σε εσάς να δώσω,
περηφάνια
και καμάρι
να
με δείχνετε όλο χάρη.
Τον
Θεό ευχαριστώ
και
το χέρι σας κρατώ,
άγγελοι
εσείς κοντά μου
ο
παππούς και η γιαγιά μου.
Η γιαγιά μας η καλή
Η γιαγιά μας η καλή,
έχει κότες στην αυλή
Κότες και κοτόπουλα,
χήνες και χηνόπουλα.
Άσπρη πάπια με παπιά,
γάιδαρο με τόσα αυτιά
γαλοπούλες και έναν γάλο,
φουσκωμένο και μεγάλο.
Και τον πρώτο πετεινό,
μέσα σ’ όλο το χωριό,
Που λαλεί κάθε πρωί,
στης γιαγιά μας την αυλή.
Η γιαγιά μας η καλή,
έχει ραπτομηχανή
Και γαζώνει και μπαλώνει,
του παππού το παντελόνι.
Ο παππούς
Στην καρέκλα την παλιά,
με τα κάτασπρα μαλλιά
Ο γερό-παππούς κοιμάται,
μη μιλάτε, μη μιλάτε .
Μουρμουρίζει σιγανά,
μες τον ύπνο και γελά,
μη μιλάτε και ξυπνήσει
γιατί το όνειρο θα σβήσει.
Και είναι το όνειρο γλυκό,
και είναι τόσο μαγικό.
Ο παππούς βλέπει λιγάκι,
πώς ξανάγινε παιδάκι.
Τι χαρά του πού και πού,
βλέπει ακόμη έναν παππού
Που τον κρατά στα στήθια
και του λέει παραμύθια.
Στην καρέκλα την παλιά
με τα κάτασπρα μαλλιά,
ο γερό-παππούς κοιμάται
μη μιλάτε, μη μιλάτε.
Στη
γιαγιά μου με αγάπη
Μεγάλωσα
στα χέρια σου
στην
αγκαλιά σου τη ζεστή
γιαγιάκα
μου δε σε ξεχνώ
σε
αγαπώ πολύ.
Με
δίδαξες, μου έμαθες
να
λέω τις αλήθειες
να
σκέφτομαι, να αγαπώ
να
έχω καλές συνήθειες.
Γιαγιάκα
μου η αγάπη σου
μου
έμαθε πολλά
γι’
αυτό κι εγώ σου στέλνω
πολλά γλυκά φιλιά.
Θέλω τον παππού και τη γιαγιά κοντούς
της ποιήτριας Ρένας Καρθαίου
(“Στα μονοπάτια του ήλιου”, εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2000)
Θεέ μου, σε παρακαλώ
τον παππού μου να κοντύνεις,
και γιαγιά πολύ ψηλή
στα παιδιά μη δίνεις.
Εύκολα θέλω να φτάνω
τον παππού και τη γιαγιά,
να μπορώ να τους χαϊδεύω
τ΄ άσπρα, κάτασπρα μαλλιά.
Ο παππούλης κι η γιαγιούλα
θέλω να ΄ναι πιο κοντά.
Όχι να ΄ναι αυτοί στα ύψη
κι εγώ τόσο χαμηλά.
Θέλω να’ μαστε ίσια, ίσια
και να παίζουμε μαζί.
Έτσι πιο όμορφη θα νιώθω
τη ζωή.
Γι’ αυτό άκουσέ με, Θεέ μου,
κάνε τους και τους δυο κοντούς.
Αυτό πάει να πει γιαγιούλα
και γλυκός γλυκός παππούς.
«Τα πρώτα βήματα», 1892 Γεώργιος Ιακωβίδης
Έχω μαγικό παππούλη
που ’ναι λούνα παρκ τρελό
έχει γόνατα αλογάκια
δίνω μια και καβαλώ
κάνω κούνια σε δυο χέρια
και τσουλήθρα σ’ αγκαλιά
παίζω ένα βουβό ταμπούρλο
τη μεγάλη του κοιλιά
φέγγουν πάνω του λαμπιόνια
μάτια πίσω από γυαλιά
τραγουδάει βραχνή κασέτα
και λαλεί σοφή μιλιά
έχει τσέπες μαγαζάκια
νύχτα μέρα ανοιχτά
παίρνω τσίκλες σοκολάτες
κι ό,τι θες χωρίς λεφτά
μα πληρώνω εισιτήριο
κι είναι ακριβό πολύ
για να μπω στο λούνα παρκ μου
δίνω σφυριχτό φιλί.
Θέτη Χορτιάτη
«Τα πρώτα βήματα», Γεώργιος Ιακωβίδης
Ένα
ποίημα για τον παππού μου (2007)
Έχω
έναν γλυκό παππούλη
με ολόασπρα μαλλιά
που με παίρνει σαν πουλάκι
στη ζεστή του αγκαλιά
Έχει
μάτια σαν φωτίτσες
κι η καρδιά του ανοιχτή
για να μπαινοβγαίν΄ η αγάπη
κάθε ώρα και στιγμή.
Έχει
μάγουλα σαν ρόδια
και το δέρμα τριχωτό
έχει χείλια σαν κεράσια
και χαμόγελο γλυκό.
