Ο Άνθρωπος που Αγαπούσε τη Ζωή
Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος που η Ζωή γέμιζε την καρδιά του χαρά. Αγαπούσε αληθινά και βαθιά τη Ζωή, οπότε αγαπούσε τα πάντα.
Ένοιωθε το ίδιο φίλος και για τον πιο απλό άνθρωπο και για τον πιο σπουδαίο. Άλλωστε και η Ζωή δεν είναι σαν το νερό που είναι εκεί για να ξεδιψάει και τον πιο σοφό και τον πιο ανόητο; Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, ήταν περιζήτητος για τη σοφή του κατανόηση και την αγάπη που έδινε απλόχερα γύρω του.
Μια μέρα, λοιπόν, που ο ουρανός ήτανε καταγάλανος κι ο ήλιος έκαιγε το χώμα, βγήκαν τα μυρμήγκια από τις υπόγειες φωλιές τους και περιπλανιόνταν στο πρόσωπο της γης, κοντά σε μια λίμνη, κι ήταν τόσα πολλά, που καθώς έτρεχαν από ‘δω κι από ‘κει, το μονοπάτι έμοιαζε σαν να κινείται αυτό!
Ο άνθρωπος που αγαπούσε τη Ζωή, με τη διαίσθηση που του χάριζε η σοφία του, είδε ότι σε κάποιον που κολυμπούσε εκείνη τη στιγμή στη χαμογελαστή, γαλάζια λίμνη σε λίγο κάτι θα συνέβαινε και θα πνιγόταν. Έτρεξε γρήγορα στο μονοπάτι, πατώντας αναγκαστικά πάνω σε μερικά μυρμήγκια, μπροστά στα απορημένα μάτια των ανθρώπων που βρίσκονταν εκεί, και πήδηξε στη λίμνη για να γλιτώσει τον κολυμβητή από το δυνατό στροβίλισμα των νερών, που άρχιζε ακριβώς εκείνη τη στιγμή, και σε λίγο θα τον είχε ρουφήξει για πάντα στο βυθό. Ύστερα από μερικά λεπτά βγήκε έξω, άφησε τον άνθρωπο που παραλίγο να είχε πνιγεί στο χώμα κι απομακρύνθηκε γρήγορα χαμογελώντας.
Οι άνθρωποι που ήταν εκεί τον κοίταξαν με περιφρόνηση. Φαίνεται πως είχαν ενοχληθεί από αυτό που είδαν γιατί είπαν: «Πώς είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος, να είναι σοφός και ν’ αγαπάει αληθινά τη Ζωή, όταν εξολοθρεύει έτσι εύκολα κι απερίσκεπτα τόσα ζώα; Τι ανόητοι που είμαστε να πιστεύουμε ότι είναι σοφός και να περιμένουμε απ’ αυτόν αγάπη».
Κι εκείνος, από τότε, περιπλανιέται μόνος του στα βουνά, αγαπώντας πάντα το ίδιο τη ζωή.
Α.. πόσο λίγο αγαπάνε αληθινά οι άνθρωποι!…
Ένοιωθε το ίδιο φίλος και για τον πιο απλό άνθρωπο και για τον πιο σπουδαίο. Άλλωστε και η Ζωή δεν είναι σαν το νερό που είναι εκεί για να ξεδιψάει και τον πιο σοφό και τον πιο ανόητο; Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, ήταν περιζήτητος για τη σοφή του κατανόηση και την αγάπη που έδινε απλόχερα γύρω του.
Μια μέρα, λοιπόν, που ο ουρανός ήτανε καταγάλανος κι ο ήλιος έκαιγε το χώμα, βγήκαν τα μυρμήγκια από τις υπόγειες φωλιές τους και περιπλανιόνταν στο πρόσωπο της γης, κοντά σε μια λίμνη, κι ήταν τόσα πολλά, που καθώς έτρεχαν από ‘δω κι από ‘κει, το μονοπάτι έμοιαζε σαν να κινείται αυτό!
Ο άνθρωπος που αγαπούσε τη Ζωή, με τη διαίσθηση που του χάριζε η σοφία του, είδε ότι σε κάποιον που κολυμπούσε εκείνη τη στιγμή στη χαμογελαστή, γαλάζια λίμνη σε λίγο κάτι θα συνέβαινε και θα πνιγόταν. Έτρεξε γρήγορα στο μονοπάτι, πατώντας αναγκαστικά πάνω σε μερικά μυρμήγκια, μπροστά στα απορημένα μάτια των ανθρώπων που βρίσκονταν εκεί, και πήδηξε στη λίμνη για να γλιτώσει τον κολυμβητή από το δυνατό στροβίλισμα των νερών, που άρχιζε ακριβώς εκείνη τη στιγμή, και σε λίγο θα τον είχε ρουφήξει για πάντα στο βυθό. Ύστερα από μερικά λεπτά βγήκε έξω, άφησε τον άνθρωπο που παραλίγο να είχε πνιγεί στο χώμα κι απομακρύνθηκε γρήγορα χαμογελώντας.
Οι άνθρωποι που ήταν εκεί τον κοίταξαν με περιφρόνηση. Φαίνεται πως είχαν ενοχληθεί από αυτό που είδαν γιατί είπαν: «Πώς είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος, να είναι σοφός και ν’ αγαπάει αληθινά τη Ζωή, όταν εξολοθρεύει έτσι εύκολα κι απερίσκεπτα τόσα ζώα; Τι ανόητοι που είμαστε να πιστεύουμε ότι είναι σοφός και να περιμένουμε απ’ αυτόν αγάπη».
Κι εκείνος, από τότε, περιπλανιέται μόνος του στα βουνά, αγαπώντας πάντα το ίδιο τη ζωή.
Α.. πόσο λίγο αγαπάνε αληθινά οι άνθρωποι!…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου