…Κάνε μια βόλτα στο μονοπάτι ενός ουράνιου τόξου,
κάνε μια βόλτα στο μονοπάτι ενός τραγουδιού,
κι όλα τριγύρω σου θα ομορφύνουν.
Υπάρχει μια διέξοδος από την κάθε σκοτεινιά κι ομίχλη,
περνά από το μονοπάτι ενός ουράνιου τόξου... Τραγούδι των Ναβάχο
το ουράνιο τόξο
Κάθε φορά που η βροχή χτυπά
στα τζάμια του παραθυριού μου δυνατά
σκέφτομαι πως σε λίγο θα φανεί
το ουράνιο τόξο κι όλη η πλάση θα χαρεί.
Σαν στη ζωή μας κάτι δύσκολο συμβεί
κάποια φουρτούνα δυνατή
ή κάποια άτυχη στιγμή
το ουράνιο τόξο τότε θα εμφανιστεί
θα γίνει η νέα η αρχή
να ΄χετε ελπίδα στη ζωή
μετά την καταιγίδα κάτι θα φανεί
το ουράνιο τόξο θε να βγει
να ΄χετε ελπίδα στη ζωή.
Κάθε φορά παρακαλώ πολύ
να μείνει ακόμα λίγο ακόμα μια στιγμή
για να χαρώ την τόση ομορφιά
αυτά τα χρώματα τα ουράνια, τα γλυκά.
Ουράνιο τόξο - Παιδική Χορωδία Σπύρου Λάμπρου
παραμυθι
Ο σπουργίτης και το ουράνιο τόξο
Ήταν κάποτε ένας σπουργίτης που ήθελε να γνωρίσει το ουράνιο τόξο. Ήθελε να δει από κοντά τα χρώματά του.
- Είναι πολύ μακριά το ουράνιο τόξο! του έλεγε η σοφή κουκουβάγια. Κι εσύ τόσο μικρούλης που είσαι, θα κουραστείς και θα μείνεις στα μισά του δρόμου!
Όμως ο σπουργίτης δεν άλλαζε γνώμη.
Κι έτσι ένα πρωί ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι.
Πέρασε μέσα από το μεγάλο δάσος. Είδε τα λιοντάρια, τις τίγρεις, τους ελέφαντες και τις μαϊμούδες…
- Πάω καλά για το ουράνιο τόξο; ρώτησε έναν χιμπατζή.
- Καλά πας! του απάντησε εκείνος.
Μετά από το μεγάλο δάσος, ο σπουργίτης βρέθηκε στη μεγάλη θάλασσα. Είδε τα κύματα, είδε τα ψάρια, είδε τα καράβια, είδε τους γλάρους.
Για το μέρος που βρίσκεται το ουράνιο τόξο, από δω πάνε; ρώτησε ένα δελφίνι.
- Ναι! του απάντησε εκείνο.
Μετά από τη μεγάλη έρημο, ο σπουργίτης βρέθηκε στα μεγάλα βουνά.
Είδε τα χιόνια, είδε τους αητούς, είδε τις αρκούδες, είδε τις δροσερές πηγές και τα πανύψηλα έλατα.
- Προς τα που πέφτει το ουράνιο τόξο; ρώτησε ένα σκίουρο.
- Εκεί! του έδειξε εκείνος.
Και ο σπουργίτης αν και είχε πια κουραστεί, πήρε κουράγιο και συνέχισε.
Το καταλάβαινε πως πλησίαζε.
Και να! Μόλις πέρασε το τελευταίο βουνό, βρέθηκε στην πεδιάδα που κατοικούσε το ουράνιο τόξο.
Ήταν μια πλατιά πεδιάδα, γεμάτη από λουλούδια.
Τα λουλούδια είχαν πάνω τους τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Υπήρχαν και πουλιά που τα φτερά τους τα χρώματα του ουράνιου τόξου.
Υπήρχε και το ίδιο το ουράνιο τόξο.
Όμορφο που ήταν!
Ο σπουργίτης πήγε και κούρνιασε στην πιο χαμηλή μεριά του.
Μπορούσε πια να ξεκουραστεί.
Σήκωσε τα μάτια του προς τα επάνω. Ότι έβλεπε ήταν λουσμένο σε μαγευτικούς χρωματισμούς.
- Αχ τι ομορφιά! είπε ο σπουργίτης. Άξιζε η κούραση! κι έπειτα έκλεισε τα μάτια του και κοιμήθηκε.
Τα όνειρά του είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τόσο όμορφα όνειρα ήταν.
Στα παραμύθια που διαβάζουμε στην τάξη, μετά την βροχή, βγαίνει στον ουρανό ένα μεγάλο ουράνιο τόξο. Πόσες φορές δεν έχουμε ονειρευτεί να το πιάσουμε, ν’ ανεβούμε πάνω του και να μας ταξιδέψει στην χώρα του παραμυθιού. Τι θα λέγατε να δούμε πώς θα το κλείσουμε σ’ένα μπουκάλι; Την ώρα που θα το φτιάχνετε, μιλήστε στο παιδί σας για την ομορφιά των χρωμάτων.
Το γαλάζιο της θάλασσας, το κόκκινο της φωτιάς και το κίτρινο των άστρων. Δεν υπάρχει τίποτα πιο μαγικό από το όνειρο. Και ξέρετε κάτι, όταν θα κλείσετε το ουράνιο τόξο σε βαζάκια, στολίστε το παράθυρό σας. Να μπει ο ήλιος και να το φωτίσει.
Το μόνο που θα χρειαστείτε είναι αλάτι και κιμωλίες, χρωματιστές.
Πάρτε το επιλεγμένο χρώμα κιμωλίας και τρίψτε την κιμωλία πέρα δώθε στο αλάτι μέχρι να έχετε το επιθυμητό χρωματικό κορεσμό.
Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό!!
ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ
Πως κάνουμε ενα ουράνιο τόξο
Γεμίζουμε ένα ποτηρι με νερο φροντιζουμε οι ακτίνες του ήλιου να περνανε μεσα απο το ποτηρι βαζουμε ένα λευκό χαρτι και έτοιμο το ουράνιο τόξο
http://www.solarsystemscope.com/
απο αυτην την ιστοσελιδα βλέπετε την κίνηση των πλανητων γυρω απο τον ηλιο,το μεγεθος,καθως μπορειτε να δειξετε στα παιδιά την μέρα και νύχτα κ.α.
Πως
είναι να πετάτε σε διαστημικό λεωφορείο; Πηγαίνετε εδώ σ'αυτό το
διαδραστικό 360 από το πιλοτήριο του διαστημικού λεωφορείου Discovery!!Πατήστε την εικόνα
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΦΑΕΘΟΝΤΑ
Από τη χρυσή πύλη του ουρανού κοίταζε ο Φαέθων με λαχτάρα τον πατέρα του τον Ήλιο, που ανέβαινε στο φωτεινό του άρμα και περνούσε με μεγαλείο τον ουρανό.
Ποθούσε ν’ ανέβει κι εκείνος μια μέρα στο άρμα, να πιάσει τα γκέμια, να νιώσει τη δύναμη των αλόγων και να τα δαμάσει με τα χέρια του. Ήθελε να δει τα άλογα ν’ αφρίζουν και ν’ αγριεύουν, κι εκείνος με σιδερένια δύναμη να τα βαστά.
Όταν γύριζε το βράδυ ο Ήλιος, πετιόταν ο Φαέθων στο λαιμό του και τον παρακαλούσε:
― Πατέρα, άφησε αύριο να οδηγήσω εγώ το άρμα σου!
Μα ο Ήλιος κουνούσε το κεφάλι.
― Είσαι μικρός ακόμα, έλεγε.
Και ο Φαέθων δάγκανε τα χείλια του και σκυθρωπός χάιδευε τα ιδρωμένα άλογα.
Μα ο Ήλιος αγαπούσε το γιο του και πονούσε να τον βλέπει λυπημένο. Μια μέρα δε βάσταξε πια.
― Πήγαινε, είπε. Σήμερα ας οδηγήσεις εσύ το άρμα μου.
Το έλεγε με δισταγμό και ανησυχία, ο Φαέθων όμως δε βαστιόταν πια, του φαινόταν ότι η χαρά τον έπνιγε.
Πήδησε στο άρμα, άρπαξε τα γκέμια και μαστίγωσε τα άλογα. Ξαφνιασμένα ορθώθηκαν τα ζώα, έπειτα με ορμή χύθηκαν στον ουρανό σέρνοντας το άρμα πίσω τους. Γρήγορα όμως ένιωσαν πως το χέρι που τα βαστούσε δεν ήταν του Ήλιου το στιβαρό χέρι, και αγριεμένα τίναξαν τα κεφάλια τους χλιμιντρίζοντας δυνατά. Από τα ρουθούνια τους πετούσαν φλόγες και τα πέταλά τους έβγαζαν σπίθες.
Με το γόνατο στηριγμένο εμπρός του στο χρυσό τοίχωμα του άρματος, γύρευε ο Φαέθων να βαστάξει τ’ άλογα. Ο άνεμος σφύριζε στ’ αυτιά του, τα μαλλιά του τον έδερναν στο πρόσωπο, μα εκείνος με σφιγμένα τα δόντια τραβούσε τα γκέμια για να δαμάσει την ορμή των ζώων.
Ήταν άξιος γιος του Ήλιου.
Όλη τη δύναμή του τη μάζεψε, τα χέρια του σκάλωναν στα λουριά, το σώμα του γερμένο πίσω αγωνιζόταν να συγκρατήσει τ’ άλογα, μα εκείνα, πιο δυνατά από τον Φαέθοντα, είχαν πια παρατήσει το συνηθισμένο τους δρόμο, και μια κατέβαιναν τόσο χαμηλά, που έκαιγαν τη γη και μαύριζαν τους ανθρώπους, και μια πάλι πετιόνταν τόσο ψηλά, που πάγωνε η γη και σκεπαζόταν από χιόνια.
Είδε ο Δίας από τον Όλυμπο το κακό που γινόταν, φοβήθηκε μη καταστραφεί ο κόσμος, και οργισμένος πέταξε τον κεραυνό του απάνω στο άρμα.
Τα άλογα πετάχτηκαν ολόρθα, ξετρελαμένα από το χαλασμό γύρω τους, και σταμάτησαν απότομα, με τα ρουθούνια διάπλατα, τα μάτια κατακόκκινα, δαμασμένα από το φόβο.
Το σώμα όμως του αγοριού συντριμμένο και αγνώριστο γλίστρησε από το άρμα κι έπεσε στον Ηριδανό ποταμό.
Σαν είδαν οι αδελφές του πως τον σκέπασαν τα νερά, άρχισαν θρήνους και κλάματα, και, μοιρολογώντας, ανεβοκατέβαιναν την όχθη του ποταμού γυρεύοντας το πτώμα του Φαέθοντα. Τόσο τις λυπήθηκε ο Δίας που τις μεταμόρφωσε σε ιτιές.
Και όταν φυσά ο άνεμος σειούνται ακόμα σήμερα οι ιτιές και στενάζουν και τρέμουν τα φυλλαράκια τους από τον πόνο.
Μια παιδική κατασκευή που απαιτεί αρκετό χρόνο αλλά το αποτέλεσμα νομίζω ότι ανταμείβει!
Για να φτιάξετε τους πλανήτες θα χρειαστείτε:
8 στρογγυλά μπαλόνια διαφόρων μεγεθών για τους πλανήτες & 1 μεγαλύτερο αν θέλετε να φτιάξετε και τον ήλιο
Αλεύρι & νερό για να φτιάξετε αλευρόκολλα
Εφημερίδες
Τέμπερες ή πλαστικό χρώμα
Χαρτόνι
Χαρτοταινία
Η διαδικασία είναι η εξής:
1. Φουσκώνουμε τα μπαλόνια σε διαφορετικά μεγέθη για να δείξουμε το διαφορετικό μέγεθος των πλανητών.
2. Κατασκευάζουμε την αλευρόκολλα:
Ανακατεύουμε το αλεύρι με το νερό (σε αναλογία περίπου 1 ποτήρι αλεύρι προς 3 ποτήρια νερό) μέχρι το μίγμα να γίνει ομοιογενές. Κατόπιν βάζουμε το μίγμα σε κατσαρόλα και το θερμαίνουμε μέχρι να αρχίσει να βράζει, ανακατεύοντας συνεχώς. Στη συνέχεια αφήνουμε το μίγμα να κρυώσει και η αλευρόκολλα είναι έτοιμη.
3. Κόβουμε τις εφημερίδες σε λωρίδες πλάτους 2 με 2,5 εκατοστά και μήκους 10 με 20 εκατοστά.
4. Ετοιμάζουμε το πεπιεσμένο χαρτί (papier-mache):
Βουτάμε ένα-ένα τα κομμάτια της εφημερίδας στην αλευρόκολλα και τα τοποθετούμε πάνω στα μπαλόνια. Συνεχίζουμε την διαδικασία μέχρι να καλύψουμε το κάθε μπαλόνι με τουλάχιστον 3-4 στρώσεις εφημερίδας, χωρίς να καλύψουμε την περιοχή γύρω από το στόμιο του μπαλονιού. Κατόπιν αφήνουμε τα μπαλόνια να στεγνώσουν για 24 με 48 ώρες στον ήλιο μέχρι να σκληρύνει η αλευρόκολλα.
5. Αφού στεγνώσουν οι "πλανήτες" μας χρησιμοποιούμε μια καρφίτσα για να σκάσουμε τα μπαλόνια και να τα αφαιρέσουμε τραβώντας τα προσεχτικά από το στόμιο.
6. Κλείνουμε την τρύπα που έχει απομείνει με λίγη χαρτοταινία και εφαρμόζουμε πάλι λίγο πεπιεσμένο χαρτί πάνω από την τρύπα. Μπορούμε επίσης να στερεώσουμε κάποια κλωστή ή σπάγκο με το πεπιεσμένο χαρτί ώστε να μπορούμε κατόπιν να κρεμάσουμε τους πλανήτες μας.
7. Για την περίπτωση του Κρόνου που έχει δακτύλιο, κόβουμε ένα χαρτόνι σε σχήμα δακτυλίου με την εσωτερική του διάμετρο περίπου ίση με την διάμετρο του πλανήτη. Επίσης αφήνουμε τέσσερα "αυτιά" στο χαρτόνι τα οποία και λυγίζουμε. Το σχήμα που προκύπτει φαίνεται στην διπλανή εικόνα. Τοποθετούμε τον δακτύλιο γύρω από τον Κρόνο και κατόπιν τον στερεώνουμε από τα "αυτιά" στον πλανήτη χρησιμοποιώντας χαρτοταινία. Τέλος καλύπτουμε τον δακτύλιο με πεπιεσμένο χαρτί, όπως και τους πλανήτες.
8. Βάφουμε τους πλανήτες χρησιμοποιώντας τέμπερες ή πλαστικό χρώμα. Για την περίπτωση της Γης προτείνω να σχεδιάσετε με ένα μολύβι τις ηπείρους και κατόπιν να χρησιμοποιήσετε μπλε χρώμα για τους ωκεανούς και πράσινο για τις ηπείρους. Παραθέτω και μια εικόνα όπου φαίνονται τα χρώματα των πλανητών.
9. Τέλος μπορείτε να κρεμάσετε τους πλανήτες στο δωμάτιο του παιδιού σας. Το αποτέλεσμα θα ανταμείψει τον κόπο σας.
Καλή επιτυχία!
Σημείωση:
Οι οχτώ πλανήτες με σειρά από το κέντρο του ηλιακού συστήματος προς τα έξω είναι:
Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ουρανός, Ποσειδώνας και Πλούτωνας (αν και σύμφωνα με το Συμβούλιο της Διεθνούς Αστρονομικής Ένωσης (IAU) ο Πλούτωνας εξορίζεται από το ηλιακό σύστημα).
.png)
