Παραμύθια για μάτια

απο   Οι παραμυθάδες

Ομάδα Μελέτης, Διατήρησης και Διάδοσης του Λαϊκού Παραμυθιού και Παιχνιδιού.

http://paramythades.org/category/paramythia-text/

Η γριά κατσίκα που ξεγέλασε το λιοντάρι.

 by Χρήστος Τσίρκας

Παραδοσιακό παραμύθι από την Ινδία -

Απόδοση: Χρήστος Τσίρκας.

Στα χρόνια τα παλιά, που τα ζώα είχαν κι αυτά μιλιά που ήταν κατανοητή σε εμάς τους ανθρώπους, μια κατσίκα ζούσε κοντά σε ένα πυκνό δάσος. Είχε γεράσει και αδυνατούσε να ακολουθεί συνέχεια το κοπάδι της. Πάντα έμενε πίσω και προχωρούσε μοναχή.

Μια μέρα, ο βοσκός που είχε βγάλει το κοπάδι για βοσκή, έγειρε στην σκιά ενός δέντρου για να ξαποστάσει. Εκεί όμως, τον πήρε ο ύπνος και καθώς ήταν κουρασμένος, ξύπνησε αργά το μεσημέρι. Όταν συνειδητοποίησε την ώρα που είχε περάσει, μάζεψε γρήγορα-γρήγορα τα κατσίκια του και πήρε το δρόμο της επιστροφής. Μα η γριά κατσίκα, δεν μπορούσε να τα ακολουθήσει με τον ίδιο ρυθμό κι έτσι την βρήκε το σκοτάδι μέσα στο δάσος. Μη ξέροντας προς τα που να πάει, αποφάσισε να βρει ένας ασφαλές μέρος για να περάσει το βράδυ της χωρίς να κινδυνεύσει από τα άγρια ζώα.

Όπως περπατούσε, αντίκρισε μια σπηλιά σε έναν βράχο που τον έκρυβε ένας λόφος. Κίνησε προς τα εκεί μα όταν έφτασε, ανακάλυψε πως ήταν η φωλιά ενός τεράστιου και άγριου λιονταριού. Τα έχασε και δεν ήξερε τι να κάνει. Αν γύριζε την πλάτη της προσπαθώντας να φύγει το λιοντάρι θα την ορμούσε στα σίγουρα και θα την έτρωγε. Τότε, αποφάσισε να ρισκάρει και να λειτουργήσει με πονηριά.

Το λιοντάρι από την άλλη, μόλις την είδε να μπαίνει στην φωλιά του, απόρησε για το θάρρος της. Κανένα άλλο ζώο δεν τολμούσε να πλησιάσει την σπηλιά. Όλα φοβόντουσαν το λιοντάρι. Έτσι, την ρώτησε απορημένος…

Ποια είσαι εσύ που δεν με φοβάσαι και μπαίνεις με αυτό το θράσος στην σπηλιά μου;

Είμαι η βασίλισσα των κατσικιών. Χρόνια ολόκληρα τώρα, εξουσιάζω τη φυλή μας. Επειδή όμως τα χρόνια περνάνε, πρέπει να πραγματοποιήσω την υπόσχεση που είχα δώσει την μέρα που με χρίσανε βασίλισσα.

Και τι υπόσχεση είχες δώσει;

…ρώτησε το λιοντάρι που δεν πίστευε στα ματιά του.

Όταν έγινα βασίλισσα, υποσχέθηκα ότι πριν πεθάνω πρέπει να φάω πενήντα τίγρεις, τριάντα ελέφαντες και δέκα λιοντάρια. Μέχρι τώρα έφαγα τις τίγρεις και τους ελέφαντες. Μόλις ξεκίνησα να ψάχνω για λιοντάρια κι ευτυχώς που βρήκα εσένα. Θα είσαι το πρώτο μου λιοντάρι.

Το λιοντάρι μόλις άκουσε την τρελή υπόσχεση της κατσίκας τρομοκρατήθηκε και το έβαλε στα πόδια. Έτσι καθώς έτρεχε, συνάντησε στον δρόμο ένα τσακάλι. Το τσακάλι τα έχασε που είδε το λιοντάρι τόσο φοβισμένο να τρέχει και το ρώτησε τι συμβαίνει. «Το και το»…το λιοντάρι, εξήγησε στο τσακάλι την όλη ιστορία κι όταν τέλειωσε, το τσακάλι έβαλε τα γέλια.

Χα,χα,χα…πρώτη μου φορά ακούω κάτι τέτοιο. Είμαι σίγουρος πως κάτι βρομάει εδώ. Πάμε να μου δείξεις αυτή τη βασίλισσα των κατσικιών.

Λιοντάρι και τσακάλι, επιστρέφουν μαζί στην σπηλιά, ενώ η κατσίκα βρισκόταν ακόμα εκεί. Με το που πέρασαν την σπηλιά και στάθηκαν απέναντί της, η κατσίκα ψύχραιμη, πλησίασε προς το μέρος τους και με αυστηρή φωνή αποκρίθηκε προς το τσακάλι.

Τι πράγματα είναι αυτά τσακάλι; Εγώ σε διέταξα να ψάξεις και να μου φέρεις δέκα λιοντάρια κι εσύ μου φέρνεις μόνο ένα. Με απογοητεύεις. Θα με αναγκάσεις να φάω κι εσένα.

Το λιοντάρι, μόλις άκουσε τα λόγια της κατσίκας, πίστεψε ότι το τσακάλι τον κορόιδεψε και ότι τον οδήγησε σε παγίδα κι όρμησε πάνω του να τον κατασπαράξει. Εκείνη την ώρα η κατσίκα βγήκε από την σπηλιά κι άρχισε να τρέχει προς το σπίτι με όση αντοχή είχε, ενώ το τσακάλι και το λιοντάρι πολεμούσε το ένα το άλλο.

Η μεγάλη τύχη!

 by Χρήστος Τσίρκας

Παραδοσιακό παραμύθι από την Ιαπωνία -
Απόδοση: Χρήστος Τσίρκας.

Πριν χρόνια, ούτε κι εγώ θυμάμαι πόσα ακριβώς, κοντά σε μια παράλια ακτή, υπήρχε ένα μικρό χωριουδάκι. Σε αυτό ζούσε ένας σχετικά νέος άνθρωπος που όμως ήταν τρομερά τεμπέλης. Δεν έκανε τίποτα όλη την μέρα. Έτρωγε από τα έτοιμα που του είχαν αφήσει κληρονομιά οι δικοί του. Αλλά κι αυτά θα τελείωναν κάποια στιγμή. Έτσι, όλη την μέρα, σκεφτότανε τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει ώστε να βγάζει χρήματα, χωρίς όμως να κουράζεται.

Μια μέρα, εκεί που καθότανε στην πλατεία του χωριού του, άκουσε κάποιους να λένε πως υπάρχει ένα νησί του οποίου οι κάτοικοι είναι μονόφθαλμοι.

 Αυτή είναι η ευκαιρία που έψαχνα…

 …σκέφτηκε αμέσως ο τεμπέλης φίλος μας…

Θα πάω εκεί και θα πιάσω έναν από τους μονόφθαλμους ανθρώπους. Θα τον φέρω εδώ και θα τον γυρίζω σε πανηγύρια και αγορές σε όλη την χώρα. Είναι ένα μοναδικό θέαμα που σίγουρα όλοι θα πληρώνουν για να το δούνε. Αυτό θα με κάνει πάμπλουτο για όλη μου τη ζωή.

Η ιδέα αυτή είχε καρφωθεί για τα καλά στο μυαλό του και την επεξεργάζονταν συνέχεια. Ώσπου μια μέρα το πήρε απόφαση. Πούλησε όλα του τα υπάρχοντα και ναύλωσε καράβι και πλήρωμα. Πήρε και προμήθειες γιατί το νησί ήταν αρκετά μακριά. Σε όλο το ταξίδι έκανε όνειρα για τη στιγμή που θα καταφέρει να γίνει ένας από τους πιο πλούσιους άντρες της χώρας ή και του κόσμου.

Μετά από αρκετές μέρες ταξιδιού, έφτασαν τελικά στο περιβόητο νησί. Ο τεμπέλης, κατέβηκε μόνος του και κατευθύνθηκε προς το χωριό. Ξαφνικά, σε ένα χωράφι, αντίκρισε τρεις από αυτούς να οργώνουνε. Ήταν ακριβώς σαν όλους τους ανθρώπους με την διαφορά ότι αντί για δυο μάτια, αυτοί είχαν μόνο ένα στο κέντρο του μετώπου τους.

Έτριψε με ευχαρίστηση τα χέρια του ενώ σκεφτότανε με ποιο τρόπο θα παραπλανήσει έναν από αυτούς να τον ακολουθήσει στο καράβι. Την ίδια στιγμή, τον αντίκρισαν κι αυτοί έκπληκτοι. Ήταν η πρώτη φορά γι’ αυτούς που έβλεπαν έναν άνθρωπο που να έχει δυο μάτια.

Πω-πω…κοίτα αυτόν τον άνθρωπο…έχει δυο μάτια!

Είπε ο ένας μονόφθαλμος στους άλλους δυο και συνέχισε…

Να η ευκαρία να γλιτώσουμε απ’ όλη την κουραστική δουλειά του χωραφιού. Πάμε να τον πιάσουμε και θα τον γυρνάμε σε όλο το νησί. Ο κόσμος θα μας πληρώνει αρκετά καλά για ένα τόσο περίεργο θέαμα και σύντομα θα γίνουμε πλούσιοι.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, οι τρεις μονόφθαλμοι, άρπαξαν τον τεμπέλη φίλο μας και άρχισαν να τον γυρίζουν στις αγορές και τα πανηγύρια δείχνοντας τον σαν θέαμα και βγάζοντας αρκετά χρήματα.

Όσο για εσάς, αν έχετε κάποια παρόμοια ιδέα, καλό θα ήταν να την ξεχάσετε και να στραφείτε αλλού για την μεγάλη τύχη.