TOY ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΥΡΓΙΑΚΗ
Με τα μάτια ενός περιπλανώμενου εκπαιδευτικού
Ένας απολυμένος-Όλοι απολυμένοι
Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη
Του είχε γίνει πλέον βίωμα. Βίωμα καλοκαιρινό και αγωνιώδες. Για πάρα πολλά χρόνια, τα ερωτήματα που πλανιούνταν στον ζεστό αέρα του Ιουνίου, ήταν συγκεκριμένα.
«Πόσες ώρες θα έχει του χρόνου στα φροντιστήρια;», «Θα βγαίνει το ενοίκιο;», αργότερα, «Θα βγαίνει η δόση για το στεγαστικό;», «Θα περισσέψει τίποτα για διακοπές;».
Κάποια στιγμή μπήκε στο λούκι του ΑΣΕΠ. Μία φορά, δύο φορές, τρεις φορές…
Είπε μήπως και διοριζόταν στο δημόσιο σχολείο. Όνειρο παιδικό αλλά και για να βλέπει τα παιδιά του να μεγαλώνουν. Απλές προσδοκίες δηλαδή, όπως έχουν όλοι οι άνθρωποι αγωνιζόμενοι να τις πραγματοποιήσουν.
Το πρώτο του παιδί, όντας απών από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ, ακόμη και τα Σάββατα, δεν το είδε να μεγαλώνει.
Κάποιον Οκτώβρη, ήρθε και ο διορισμός του, ως αναπληρωτή, σε νησί όμορφο, μικρό, μακρινό.
Όλη η φαμίλια στο πλοίο της γραμμής γιατί δεν μπορούσε, δεν γινόταν χωρίς αυτήν. Προτιμούσε να μην πάει καθόλου, παρά να πάει μόνος του. Ήταν τυχερός γιατί η γυναίκα του μπορούσε να παίρνει απόσπαση και να βουλώνει, φυσικά, τρύπες με μαθήματα δεύτερης ανάθεσης σε οποιοδήποτε σχολείο το είχε ανάγκη. Βλέπεις, οι αποσπάσεις από Αθήνα προς την επαρχία δίνονταν χωρίς πολλά-πολλά για να ελευθερωθεί η θέση στην Αθήνα. Όλο και κάποιος θα βρισκόταν να την καλύψει ακολουθώντας την αντίστροφη πορεία.
Μαζί με το κυνήγι των μορίων και τους εμβόλιμους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ, για κάμποσα χρόνια, κάθε χρόνο και αλλού, είχε και πολλά άλλα.
Να ψάχνει για σπίτι, να ψάχνει σχολεία και παιδικούς σταθμούς για τα παιδιά και συγχρόνως να μαζεύει ώρες σε ένα, σε δύο σε τρία σχολεία.
Και οι εκάστοτε προϊστάμενοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, να αντιμετωπίζουν εκείνον και τη γυναίκα του ως εμπόδια, λες και ήταν τσιφλίκι τους τα σχολεία. Πουθενά αξιοκρατία, ανύπαρκτοι πίνακες μορίων, πουθενά κενά για να διαλέξεις.
Ο ένας, κομματόσκυλο του κερατά να λειτουργεί ως γενικός δερβέναγας, «διορισμένος» γαρ από το κυβερνητικό κόμμα και ο άλλος γαμπρός του υπουργού, ανίκανος να συντάξει ένα κείμενο τριών αράδων, προστατευόμενος του υπουργού, έβγαζε όλη τη χολή του, σε όποιον «ξένο» έπεφτε στα χέρια του.
Και οι αιρετοί; Αξιολύπητοι, για γέλια και για κλάματα. Τον χτυπούσαν στις πλάτες χαμογελώντας ξύλινα όταν του έδιναν την «κάρτα» τους «για οτιδήποτε χρειαστεί». Τους έπιανε πανικός όταν άκουγαν τη λέξη «ένσταση» και τον καλούσαν στο γραφείο του προϊστάμενου για να «βρεθεί μια λύση».
Παντού απλωνόταν ένα πελατειακό δίχτυ φτιαγμένο από ρουσφέτι με κομματικά-κυβερνητικά βαρίδια στον εκπαιδευτικό βυθό με τον υποτιθέμενο καρχαρία να βρίσκεται έξω από αυτό.
Όλοι οι συνάδελφοι ήταν πεισμένοι πως για να γλυτώσουν από τον καρχαρία, έναν καρχαρία εικονικό, θα έπρεπε να μπουν μέσα στο δίχτυ.
Και ζούσαν αυτοί (κομματόσκυλα-παρατρεχάμενοι) και καλά και καλύτερα.
Στις εκλογές των ΕΛΜΕ, όπως ήταν φυσικό, πλειοψηφούσαν οι ίδιοι και οι ίδιοι.
Μέχρι που κάποια μέρα ήρθε η Άννα η ευρωπαία. Η Άννα του χιονιού και της βαρυχειμωνιάς, όχι για τους ευνοούμενούς της αλλά για όλους εκείνους τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς που τους έχρισε ανύπαρκτους.
Φρόντισε πρώτα να τους χωρίσει σε ΑΣΕΠολάτρες και ΑΣΕΠομάχους. Είχε επίγνωση η Άννα τι έλεγε και τι έπραττε. Δεν χρειάστηκαν παρά τέσσερα μόνο χρόνια για να βγει αληθινή η προφητεία της περί εξαφάνισης των αναπληρωτών και των ωρομίσθιων. Όσοι μιλούσαν τότε για το τι θα ακολουθούσε χαρακτηρίζονταν ως σεναριογράφοι επιστημονικής φαντασίας, λαϊκιστές και Κασσάνδρες.
Οι διάδοχοί της, πιστοί στο μότο «Πρώτα οι τραπεζίτες», προχώρησαν και στην εφαρμογή του σχεδίου για εξαφάνιση και των μόνιμων, αφού φρόντισαν πρώτα να εξαφανίσουν σχολεία και να χωρίσουν τους μόνιμους σε παλιούς και νέους, σε άριστους και άχρηστους, σε καλούς και κακούς, σε συνεργάσιμους και αντιδραστικούς, σε δωδεκαετείς προεφήβους και νήπια, σε αξιολογήσιμους και μη.
Με το που έσκασε μύτη το φρούτο της αξιολόγησης, είδε συναδέλφους του να στρέφονται ενάντια σε συναδέλφους και να αναγορεύουν τους εαυτούς τους σε τέλειους εκπαιδευτικούς ζητώντας να αξιολογηθούν όλοι οι υπόλοιποι.
Γνώρισε συναδέλφους οι οποίοι, μαθαίνοντας για το Π.Δ που περιείχε την αύξηση του ωραρίου και τις υποχρεωτικές μεταθέσεις, άρχισαν να θέτουν «δίκαιους» όρους και προϋποθέσεις ώστε οι ίδιοι να αποφύγουν το ενδεχόμενο να βγουν πλεονάζοντες και να κινδυνέψουν με απόλυση.
Θαύμασε την υποκρισία κομματικών αιρετών που τα έβαζαν στην αρχή με Θεούς, υπουργούς και δαίμονες για να καταλήξουν να μιλούν για «υπαρκτό πρόβλημα» σε ορισμένες ειδικότητες και για δήθεν έλλειψη «ρεαλιστικών προτάσεων» του κλάδου. «Προτάσεων» που θα παζαρεύουν το ποιοι και πόσοι πρέπει να απολυθούν.
Συνάδελφοι, όπως η Νικολέτα, οι οποίοι, αφού πέρασαν από όλα τα νησιά της άγονης γραμμής και κάποια στιγμή πήραν την πολυπόθητη μετάθεση, τώρα βρίσκονται με τις βαλίτσες στο χέρι και την παραίτηση στο μυαλό, έτοιμοι να κάνουν το χατίρι του υπεύθυνα αριστερού Μανιτάκη.
Ζητούμενο των καιρών η ενότητα.
Με ποιους άραγε;
Με όσους έχουν γαλουχηθεί στον πελατειακό και βυσματικό τρόπο διεκδίκησης;
Με όσους βαφτίζουν δίκαιο το προσωπικό τους συμφέρον;
Με όσους γενικεύουν την προσωπική τους περίπτωση;
Με όσους έχουν ξεχάσει το «εμείς», πόσο μάλλον το «εκείνοι», αγκιστρωμένοι στο μεγάλο τους εγώ;
Όχι βέβαια!
Οι παραπάνω δεν πρόκειται να ενωθούν με κανέναν και για καμία κοινή διεκδίκηση γιατί δεν έχουν μάθει να λειτουργούν συλλογικά. Ίσως η απογοήτευση και τα «αδειάσματα» παλιότερων κινητοποιήσεων να πέτυχαν το στόχο τους κάνοντάς τους να αποστασιοποιούνται από κάθε τι μαζικό.
Όμως, στις μέρες μας κανείς δεν μπορεί να αισθάνονται σίγουρος. Μπορεί να απολυθεί λόγω υπεραριθμίας, μπορεί λόγω ανάρμοστης συμπεριφοράς, μπορεί λόγω μελλοντικής ανεπάρκειας γιατί απλά πρέπει να παρουσιάσουν στην τρόικα απολύσεις.
Αλλά, ας υποθέσουμε ότι κάποιος τελικά δεν απολύεται. Πώς θα αισθάνεται όταν θα βλέπει τη διπλανή καρέκλα άδεια στην οποία μέχρι πρότινος καθόταν ένας συνάδελφός του που απολύθηκε; Θα αισθάνεται δικαιωμένος ή τυχερός;
Όπως και να’ χει, στην εποχή μας «ένας απολυμένος» πρέπει να σημαίνει «όλοι απολυμένοι», αλλιώς το «όλοι απολυμένοι» θα έρθει πολύ γρήγορα και δεν θα είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, θα είναι κεραυνός εν αιθρία, όπως έγινε στην ΕΡΤ. Τα νομικίστικα κωλύματα, έχουν τρόπους να τα προσπερνάνε όπως έγινε με την προληπτική μας επίταξη.
alfavita.gr
Ένας απολυμένος-Όλοι απολυμένοι
Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη
Του είχε γίνει πλέον βίωμα. Βίωμα καλοκαιρινό και αγωνιώδες. Για πάρα πολλά χρόνια, τα ερωτήματα που πλανιούνταν στον ζεστό αέρα του Ιουνίου, ήταν συγκεκριμένα.
«Πόσες ώρες θα έχει του χρόνου στα φροντιστήρια;», «Θα βγαίνει το ενοίκιο;», αργότερα, «Θα βγαίνει η δόση για το στεγαστικό;», «Θα περισσέψει τίποτα για διακοπές;».
Κάποια στιγμή μπήκε στο λούκι του ΑΣΕΠ. Μία φορά, δύο φορές, τρεις φορές…
Είπε μήπως και διοριζόταν στο δημόσιο σχολείο. Όνειρο παιδικό αλλά και για να βλέπει τα παιδιά του να μεγαλώνουν. Απλές προσδοκίες δηλαδή, όπως έχουν όλοι οι άνθρωποι αγωνιζόμενοι να τις πραγματοποιήσουν.
Το πρώτο του παιδί, όντας απών από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ, ακόμη και τα Σάββατα, δεν το είδε να μεγαλώνει.
Κάποιον Οκτώβρη, ήρθε και ο διορισμός του, ως αναπληρωτή, σε νησί όμορφο, μικρό, μακρινό.
Όλη η φαμίλια στο πλοίο της γραμμής γιατί δεν μπορούσε, δεν γινόταν χωρίς αυτήν. Προτιμούσε να μην πάει καθόλου, παρά να πάει μόνος του. Ήταν τυχερός γιατί η γυναίκα του μπορούσε να παίρνει απόσπαση και να βουλώνει, φυσικά, τρύπες με μαθήματα δεύτερης ανάθεσης σε οποιοδήποτε σχολείο το είχε ανάγκη. Βλέπεις, οι αποσπάσεις από Αθήνα προς την επαρχία δίνονταν χωρίς πολλά-πολλά για να ελευθερωθεί η θέση στην Αθήνα. Όλο και κάποιος θα βρισκόταν να την καλύψει ακολουθώντας την αντίστροφη πορεία.
Μαζί με το κυνήγι των μορίων και τους εμβόλιμους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ, για κάμποσα χρόνια, κάθε χρόνο και αλλού, είχε και πολλά άλλα.
Να ψάχνει για σπίτι, να ψάχνει σχολεία και παιδικούς σταθμούς για τα παιδιά και συγχρόνως να μαζεύει ώρες σε ένα, σε δύο σε τρία σχολεία.
Και οι εκάστοτε προϊστάμενοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, να αντιμετωπίζουν εκείνον και τη γυναίκα του ως εμπόδια, λες και ήταν τσιφλίκι τους τα σχολεία. Πουθενά αξιοκρατία, ανύπαρκτοι πίνακες μορίων, πουθενά κενά για να διαλέξεις.
Ο ένας, κομματόσκυλο του κερατά να λειτουργεί ως γενικός δερβέναγας, «διορισμένος» γαρ από το κυβερνητικό κόμμα και ο άλλος γαμπρός του υπουργού, ανίκανος να συντάξει ένα κείμενο τριών αράδων, προστατευόμενος του υπουργού, έβγαζε όλη τη χολή του, σε όποιον «ξένο» έπεφτε στα χέρια του.
Και οι αιρετοί; Αξιολύπητοι, για γέλια και για κλάματα. Τον χτυπούσαν στις πλάτες χαμογελώντας ξύλινα όταν του έδιναν την «κάρτα» τους «για οτιδήποτε χρειαστεί». Τους έπιανε πανικός όταν άκουγαν τη λέξη «ένσταση» και τον καλούσαν στο γραφείο του προϊστάμενου για να «βρεθεί μια λύση».
Παντού απλωνόταν ένα πελατειακό δίχτυ φτιαγμένο από ρουσφέτι με κομματικά-κυβερνητικά βαρίδια στον εκπαιδευτικό βυθό με τον υποτιθέμενο καρχαρία να βρίσκεται έξω από αυτό.
Όλοι οι συνάδελφοι ήταν πεισμένοι πως για να γλυτώσουν από τον καρχαρία, έναν καρχαρία εικονικό, θα έπρεπε να μπουν μέσα στο δίχτυ.
Και ζούσαν αυτοί (κομματόσκυλα-παρατρεχάμενοι) και καλά και καλύτερα.
Στις εκλογές των ΕΛΜΕ, όπως ήταν φυσικό, πλειοψηφούσαν οι ίδιοι και οι ίδιοι.
Μέχρι που κάποια μέρα ήρθε η Άννα η ευρωπαία. Η Άννα του χιονιού και της βαρυχειμωνιάς, όχι για τους ευνοούμενούς της αλλά για όλους εκείνους τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς που τους έχρισε ανύπαρκτους.
Φρόντισε πρώτα να τους χωρίσει σε ΑΣΕΠολάτρες και ΑΣΕΠομάχους. Είχε επίγνωση η Άννα τι έλεγε και τι έπραττε. Δεν χρειάστηκαν παρά τέσσερα μόνο χρόνια για να βγει αληθινή η προφητεία της περί εξαφάνισης των αναπληρωτών και των ωρομίσθιων. Όσοι μιλούσαν τότε για το τι θα ακολουθούσε χαρακτηρίζονταν ως σεναριογράφοι επιστημονικής φαντασίας, λαϊκιστές και Κασσάνδρες.
Οι διάδοχοί της, πιστοί στο μότο «Πρώτα οι τραπεζίτες», προχώρησαν και στην εφαρμογή του σχεδίου για εξαφάνιση και των μόνιμων, αφού φρόντισαν πρώτα να εξαφανίσουν σχολεία και να χωρίσουν τους μόνιμους σε παλιούς και νέους, σε άριστους και άχρηστους, σε καλούς και κακούς, σε συνεργάσιμους και αντιδραστικούς, σε δωδεκαετείς προεφήβους και νήπια, σε αξιολογήσιμους και μη.
Με το που έσκασε μύτη το φρούτο της αξιολόγησης, είδε συναδέλφους του να στρέφονται ενάντια σε συναδέλφους και να αναγορεύουν τους εαυτούς τους σε τέλειους εκπαιδευτικούς ζητώντας να αξιολογηθούν όλοι οι υπόλοιποι.
Γνώρισε συναδέλφους οι οποίοι, μαθαίνοντας για το Π.Δ που περιείχε την αύξηση του ωραρίου και τις υποχρεωτικές μεταθέσεις, άρχισαν να θέτουν «δίκαιους» όρους και προϋποθέσεις ώστε οι ίδιοι να αποφύγουν το ενδεχόμενο να βγουν πλεονάζοντες και να κινδυνέψουν με απόλυση.
Θαύμασε την υποκρισία κομματικών αιρετών που τα έβαζαν στην αρχή με Θεούς, υπουργούς και δαίμονες για να καταλήξουν να μιλούν για «υπαρκτό πρόβλημα» σε ορισμένες ειδικότητες και για δήθεν έλλειψη «ρεαλιστικών προτάσεων» του κλάδου. «Προτάσεων» που θα παζαρεύουν το ποιοι και πόσοι πρέπει να απολυθούν.
Συνάδελφοι, όπως η Νικολέτα, οι οποίοι, αφού πέρασαν από όλα τα νησιά της άγονης γραμμής και κάποια στιγμή πήραν την πολυπόθητη μετάθεση, τώρα βρίσκονται με τις βαλίτσες στο χέρι και την παραίτηση στο μυαλό, έτοιμοι να κάνουν το χατίρι του υπεύθυνα αριστερού Μανιτάκη.
Ζητούμενο των καιρών η ενότητα.
Με ποιους άραγε;
Με όσους έχουν γαλουχηθεί στον πελατειακό και βυσματικό τρόπο διεκδίκησης;
Με όσους βαφτίζουν δίκαιο το προσωπικό τους συμφέρον;
Με όσους γενικεύουν την προσωπική τους περίπτωση;
Με όσους έχουν ξεχάσει το «εμείς», πόσο μάλλον το «εκείνοι», αγκιστρωμένοι στο μεγάλο τους εγώ;
Όχι βέβαια!
Οι παραπάνω δεν πρόκειται να ενωθούν με κανέναν και για καμία κοινή διεκδίκηση γιατί δεν έχουν μάθει να λειτουργούν συλλογικά. Ίσως η απογοήτευση και τα «αδειάσματα» παλιότερων κινητοποιήσεων να πέτυχαν το στόχο τους κάνοντάς τους να αποστασιοποιούνται από κάθε τι μαζικό.
Όμως, στις μέρες μας κανείς δεν μπορεί να αισθάνονται σίγουρος. Μπορεί να απολυθεί λόγω υπεραριθμίας, μπορεί λόγω ανάρμοστης συμπεριφοράς, μπορεί λόγω μελλοντικής ανεπάρκειας γιατί απλά πρέπει να παρουσιάσουν στην τρόικα απολύσεις.
Αλλά, ας υποθέσουμε ότι κάποιος τελικά δεν απολύεται. Πώς θα αισθάνεται όταν θα βλέπει τη διπλανή καρέκλα άδεια στην οποία μέχρι πρότινος καθόταν ένας συνάδελφός του που απολύθηκε; Θα αισθάνεται δικαιωμένος ή τυχερός;
Όπως και να’ χει, στην εποχή μας «ένας απολυμένος» πρέπει να σημαίνει «όλοι απολυμένοι», αλλιώς το «όλοι απολυμένοι» θα έρθει πολύ γρήγορα και δεν θα είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, θα είναι κεραυνός εν αιθρία, όπως έγινε στην ΕΡΤ. Τα νομικίστικα κωλύματα, έχουν τρόπους να τα προσπερνάνε όπως έγινε με την προληπτική μας επίταξη.
alfavita.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου