Γράφει: Ο  δάσκαλος Νίκος Μεντζίνης

Ονειρεύομαι ένα σχολείο, χωρίς τα κάγκελα της  μικροαστικής φοβίας μας, να το περιτριγυρίζουν και να το απομονώνουν  από τη γειτονιά που το περιβάλει. Στέκι

 μάθησης, πολιτισμού και αθλητισμού όλης της  κοινωνίας.  Ανοιχτό μέρα και νύχτα, να φιλοξενεί όλες τις εκδηλώσεις που θα οργανώνουμε για μας και τα παιδιά μας.

Ονειρεύομαι ένα σχολείο μικρό, με διαστάσεις ανθρώπινες. Τοίχους γιομάτους καμπύλες, χωρίς μεγάλες ευθείες, τσιμέντο κι άσφαλτο. Γεμάτο δέντρα και χώμα. Με χρώματα που θα διαλέξουν τα παιδιά και η γειτονιά. Με βιβλιοθήκες και υπολογιστές  για όλους. Που θα αγκαλιάζει όλα τα παιδιά ανεξάρτητα από χρώμα , θρησκεία και καταγωγή, θα σέβεται τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά τους (πολιτιστικά, εθνικά  και  θρησκευτικά) και θα τα αναδεικνύει.

Ονειρεύομαι ένα σχολείο με δασκάλους  ήρεμους κι απαλλαγμένους από το άγχος και τη μιζέρια της καθημερινής επιβίωσης. Που λέει όχι  στους μονοδιάστατους εκπαιδευτικούς, και  στους λοβοτομημένους μαθητές και σπουδαστές με τη δήθεν εξειδικευμένη γνώση που τους στερεί την ικανότητα να σκεφτούν και να δράσουν κριτικά. Επιμορφωμένους, χωρίς μέντορες  και επιθεωρητές που θα μετρούν την οσφυοκαμψία και τον ραγιαδισμό, αλλά με Συμβούλους να συμπαραστέκονται και να καθοδηγούν δασκάλους με όρεξη και μεράκι, που θα προσπαθούν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους , όχι να  παρουσιάσουν στους  μαθητές τους  τη γνώση, αλλά να τους συνοδέψουν στους δρόμους της ανακάλυψής της.

Ονειρεύομαι ένα σχολείο με αναλυτικά προγράμματα, ειδικά για την περιφέρεια που βρίσκεται, με τοπική ιστορία, με ανάλυση της κοινωνικής , οικονομικής, πολιτιστικής ιστορίας και ζωής του τόπου τους. Βιβλία που αλλάζουν κάθε 5 χρόνια, αναρτημένα στο διαδίκτυο και ανοιχτά σε συμπλήρωση, για να είναι σύγχρονα και συμβατά με το σήμερα, γιομάτα ζωή και όχι υποκατάστατά της.

Ονειρεύομαι ένα σχολείο που θα επικοινωνεί , όχι «δια ημικλάστου χάρτου» αλλά  θα είναι  on line,  με αντίστοιχα ελληνικά και Ευρωπαϊκά σχολεία , για να δίνει και να παίρνει πληροφορίες και  πολιτισμό .

Ονειρεύομαι ένα σχολείο που δεν θα χρειάζεται τους καρεκλοκενταύρους του «σεβαστού Υπουργείου», παρά μόνο για την χάραξη μακροχρόνιας εθνικής στρατηγικής και όχι για να διοικεί με χιλιάδες αντικρουόμενες εγκυκλίους, σαν επιλοχίας του μεσοπολέμου.

Ονειρεύομαι ……. Ως πότε;