Μια φωνούλα λέει...

Αποφάσισα να ανεβάσω αυτό το κειμενάκι που μου έστειλε μια φίλη, χωρίς πολλά λόγια. Τα παιδιά έχουν ένα καταπληκτικό τρόπο να μας λένε και να μας δείχνουν την αλήθεια, χωρίς πολλά λόγια, θεωρίες και αναλύσεις.  Απλά, όπως απλή είναι πάντα η αλήθεια.


Με ρωτάνε τι θα γίνω όταν μεγαλώσω...
Σαν να μη είμαι τίποτα ακόμα...



Μου λένε να φέρομαι όπως πρέπει...

Σαν να μην πρέπει να φέρομαι όπως είμαι...



Μου ζητάνε να πω ποιον αγαπώ πιο πολύ...

Δε βλέπουν ότι λατρεύω τη ζωή και όλα της τα πλάσματα?



Με συμβουλεύουν να ακούω τους μεγάλους...

Μα θέλω κι εγώ να με ακούσουν.



Με ρωτούν αν είμαι καλό παιδί...

Λες και υπάρχουν και κακά παιδιά.



Μου ζητούν να κατακτήσω βραβεία και μετάλλια...

Μα εγώ θέλω μόνο να παίξω με τους φίλους μου.



Μου λένε ότι η ζωή είναι δύσκολη...ο κόσμος κακός.

Όμως μια φωνούλα μέσα μου λέει:



για την αγάπη,

τη χαρά να ζεις ελεύθερος,

την ευτυχία να δίνεις,

και τη μεγαλοσύνη να φτιάχνεις τον κόσμο σου,

με τα μοναδικά χρώματα της φαντασίας σου χωρίς κανένα φόβο.



Αυτή τη φωνούλα ακούν τα παιδιά όλου του κόσμου...

και κάθε μεγάλος μπορεί να την αφουγκραστεί,

μόνο αν ησυχάσει τη φλύαρη σκέψη του.

 
Εύχομαι να τα διαβάσουν οι ενήλικες, όχι όμως με τον τρόπο που συνηθίζουν να διαβάζουν - τις λέξεις, τις προτάσεις, και να καταλήγουν σε μια κριτική (συμφωνώ ή διαφωνώ) που τους επιτρέπει να πάνε απλά παρακάτω και αύριο να έχουν κιόλας ξεχάσει.
 
Διαβάστε βιωματικά, όπως σκέφτεται ένα παιδί. Βάλ'τε τον εαυτό σας στο κέντρο των εικόνων που φτιάχνετε διαβάζοντας και δείτε πώς λειτουργεί. Αυτό κάνει ένα παιδί. Νοιώστε την έννοια της κάθε λέξης που διαβάζετε και επιτρέψτε στο κενό ενδιάμεσα των προτάσεων να σας μιλήσει... Έτσι ζει ένα παιδί.