Σύνδρομο Asperger στα παιδιά...

	Πριν από λίγα χρόνια σχεδόν κανένας δεν είχε ακούσει το σύνδρομο Asperger, αν και σήμερα σχεδόν σε κάθε σχολείο φοιτά ένα παιδί με αυτό το σύνδρομο. Τα παιδιά με σύνδρομο Asperger βρίσκουν όλους εμάς παράξενους και μπερδεμένους. Γιατί δεν λέμε αυτό που εννούμε; Γιατί λέμε τόσα που δεν εννοούμε; Γιατί βαριόμαστε ή γιατί γινόμαστε ανυπόμονοι; Πρώτη περιγραφή της συμπεριφοράς αυτών των παιδιών δημοσιεύτηκε από τον Βιενέζο γιατρό, Hans Asperger πριν από πενήντα χρόνια. Η Lorna Wing ήταν ο πρώτος άνθρωπος που χρησιμοποίησε τον όρο «σύνδρομο Asperger» σε μια έρευνα που δημοσιεύτηκε το 1981. Περιέγραψε μια ομάδα παιδιών και ενηλίκων με χαρακτηριστικά που έμοιαζαν πάρα πολύ με το μοντέλο της συμπεριφοράς και των ικανοτήτων που είχε περιγραφεί αρχικά από τον βιενέζο παιδίατρο Hans Asperger. Το 1944 ο Asperger είχε δημοσιεύσει μια διατριβή όπου περιέγραφε τέσσερα αγόρια που είχαν αρκετά ασυνήθιστο προφίλ λεκτικών, κοινωνικών και γνωστικών δεξιοτήτων. Ο Asperger χρησιμοποίησε τον όρο «αυτιστική ψυχοπάθεια» για να περιγράψει αυτή τη μορφή διαταραχής της προσωπικότητας. Το 1983 η Lorna Wing περιέγραψε τα κύρια κλινικά χαρακτηριστικά του συνδρόμου Asperger: -απουσία ενσυναίσθησης -ανώριμη, ακατάλληλη μονομερής κοινωνική αλληλεπίδραση -μικρή ή ανύπαρκτη ικανότητα για δημιουργία κοινωνικών σχέσεων -στερεότυπος, επαναλαμβανόμενος λόγος -φτωχή, μη λεκτική επικοινωνία -προσήλωση σε συγκεκριμένα θέματα -αδέξιες, μη συντονισμένες κινήσεις και ιδιόμορφες στάσεις σώματος. Στη διάγνωση του συνδρόμου Asperger μπορεί να υπάρξουν δύο στάδια: Στο πρώτο στάδιο, οι γονείς ή οι δάσκαλοι συμπληρώνουν ένα ερωτηματολόγιο ή μια κλίμακα αξιολόγησης που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να υποδείξει ότι ένα παιδί θα μπορούσε να έχει το σύνδρομο. Στο δεύτερο στάδιο, υπάρχει η διαγνωστική αξιολόγηση από ειδικούς που έχουν εμπειρία στην αξιολόγηση συμπεριφοράς και των ικανοτήτων παιδιών με αναπτυξιακές διαταραχές, με τη χρήση αξιόπιστων κριτηρίων που δίνουν μια σαφή περιγραφή του συνδρόμου. Την ώρα των σχολικών διαλειμμάτων, τα παιδιά με σύνδρομο Asperger συχνά κάθονται μόνα τους σε μια απομονωμένη γωνία του προαυλίου παραμιλώντας ή κάθονται στη βιβλιοθήκη και διαβάζουν επίμονα για το αγαπημένο τους θέμα. Προτιμούν πολύ περισσότερο να συναναστρέφονται ενήλικους που είναι πολύ πιο ενδιαφέροντες έχουν περισσότερες γνώσεις και είναι πολύ πιο ανεκτικοί και ευπροσάρμοστοι στην έλλειψη κονωνικής αντίληψης και συμπεριφοράς. Τα παιδιά αυτά δεν αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως μέλος μιας ομάδας και προτιμούν να ακολουθούν τα δικά τους ενδιαφέροντα, και όχι των άλλων παιδιών. Τα παιδιά αυτά είναι περισσότερο εγωκεντρικά και όχι τόσο εγωιστές. Μερικά παίζουν το ρόλο του παρατηρητή την ώρα που διεξάγεται κάποιο ομαδικό παιχνίδι. Το παιδί με σύνδρομο Asperger δεν φαίνεται να γνωρίζει τους άγραφους κανόνες της κοινωνικής συμπεριφοράς και άθελά του ενδέχεται να πει ή να κάνει πράγματα που προσβάλουν ή ενοχλούν τους άλλους. Η αναλογία αγοριών με τα κορίτσια είναι περίπου 10: 1 (Gillberg, 1989). Τα αγόρια μάλλον έχουν σοβαρότερη κοινωνική ανεπάρκεια, με ιδιαίτερα άνισο προφίλ κοινωνικών δεξιοτήτων και τάση για διασπαστική ή επιθετικάη συμπεριφορά. Το παιδί με σύνδρομο Asperger δεν εμφανίζει τη συμπεριφορά ούτε έχει το μαθησιακό προφίλ ενός παιδιού με κλασικό αυτισμό, γι’αυτό και σχολεία ή ειδικά κέντρα εκπαίδευσης για τέτοια παιδιά ίσως να μην είναι η καταλληλότερη επιλογή. Επίσης, δεν παρουσιάζει κάποια σοβαρή διαταραχή και οι ψυχιατρικές υπηρεσίες μπορεί να μην είναι διατεθειμμένες να παρέχουν υπηρεσίες σε κάποιον με αναπτυξιακή διαταραχή. Συχνά οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες δεν διαθέτουν υπηρεσίες για την υποστήριξη των ατόμων με σύνδρομο Asperger. Οι ειδικοί συμβουλεύουν: -Μάθετε στο παιδί με σύνδρομο Asperger πως: * να αρχίζει, να συμμετέχει και να ολοκληρώνει ομαδικά παιχνίδια * να είναι ευέλικτο, συνεργάσιμο και να μοιράζεται πράγματα με τους άλλους * να επιδιώκει την απομόνωση και την ησυχία χωρίς να προσβάλλει τους άλλους -Εξηγήστε στο παιδί τι θα έπρεπε να κάνει σε μια συγκεκριμένη περίσταση. -Ενθαρρύνετε ένα φιλικό πρόσωπο να παίζει με το παιδί στο σπίτι. -Γράψτε το παιδί σε εξωσχολικές ομάδες, λέσχες και συλλόγους -Μάθετε στο παιδί να παρατηρεί τα άλλα παιδιά για να καταλαβαίνει τι πρέπει να κάνει. -Ενθαρρύνετε συνεργατικά και ανταγωνιστικά παιχνίδια. -Δείξτε στους άλλους με τη συμπεριφορά σας πως μπορούν αν πλησιάσουν το παιδί. -Εξηγήστε τους εναλλακτικούς τρόπους για αναζήτηση βοήθειας -Ενθαρρύνετε πιθανές φιλίες -Παρέχετε διασκεδαστικές ενασχολήσεις κατά τα διαλείμματα. -Έχετε υπόψη σας ότι το παιδί μπορεί να εμφανίσει «δύο χαρακτήρες» - Εξασφαλίστε τη βοήθεια των εκπαιδευτικών - Χρησιμοποιήστε τις «κοινωνικές ιστορίες» για να βοηθήσετε το παιδί να κατανοήσει τα μηνύματα και ενεργήστε κατάλληλα σε συγκεκριμένες κοινωνικές περιστάσεις.
	Πηγή: Ηλέκτρα Κουτούκη Δημοσιογράφος, ειδίκευση σε οικολογικά θέματα, υγείας και υγιεινής διατροφής